भरसटाचार
माये-बापे पढाइ-लिखाइ के,
तोरा आँफिसर बनाइ देलो ।
आइझ देइख के लागो हइ कि,
सोबले बोडो गुनहा करलो ।
घुस माँगे में लागलो नाइं तनिको शरम,
मुहँ खोइलके माँगे हे तोञं।
बेच देल्ही आपन इमान आर धरम,
कि एगदमें बइन गेल हे तोञं बेशरम।
लाखो-करोंडों धन लुइटके,
बइन गेलहे तोञं माले-माल।
पइड गेल हे तोञं इ.डी. के चक्कर मे,
आब चक्की पिसिहें तोञं जेल में,
आर खुब खिचडी़ खइहें सेल में।
बेस रहतलो तोञं ईमान से काम करतले,
आपन तनखा से राज करतले।
सोभेक दुलारा,आँखिक तारा रहतले,
आपन गाँव-समाज में नाम करतलें।
शायद ! भुइल गेले तोञं बचपन के ऊ दिन,
एक खेंचा रोटी खातिर टुकुर-टुकुर भाले हलें।
ककरो हाथें देंखले कोन्हो,
तोञं खुभे रोदना पसारे हलें।
याइद कर तनि ऊ दिन,जब तोर बापें,
आपन पेट काइट के,खुइन-पसीना बोहाइके
मेहनत-मजूरी कइरके तोरा खुब पढ़इलो,
आब कहिया चुकइबे तोञं
आपन मायं-बापेक ऊ रिन।
आब कहिया चुकइबे तोञं
आपन मायं-बापेक ऊ रिन ।।
कवि – ताराचंद महतो